CIT: Płatności za granicę tytułem ubezpieczenia obarczone ryzykiem podatkowym w zakresie poboru podatku u źródła.
W ostatnim wyroku WSA w Poznaniu uznał, że płatność za polisę, realizowana przez polskiego rezydenta (spółkę z o.o.), do zagranicznego podmiotu – podlega opodatkowaniu podatkiem u źródła (WHT). Podstawę stanowi tutaj przepis art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT (wyrok WSA w Poznaniu z dn. 7 sierpnia 2020r., sygn. akt I SA/Po 87/20). Czytaj dalej
PIT: NSA w sprawie ryczałtu od najmu staje po stronie podatnika.
Stan faktyczny
Podatnik będąc menedżerem na etacie od jakiegoś czasu lokuje wolne środki w nieruchomości.
Z tych środków nabył już dwa lokale mieszkalne, jeden lokal użytkowy oraz budynek biurowo-magazynowy, przeznaczone do wynajmu. Niektóre już wynajmuje, niektóre są przygotowywane do wynajmu.
Zdaniem Podatnika skoro posiadanie nieruchomości jest dobrą lokatą kapitału, to nie wyklucza kolejnych nabyć w przyszłości.
VAT: Zakup wiązanki lub kwiatów w związku ze śmiercią pracownika – nie jest wydatkiem związanym ze sprzedażą opodatkowaną. Niepozorny wyrok, z którego mogą wyniknąć dla podatników fatalne konsekwencje na gruncie PIT/CIT.
Brak obowiązku uzyskania potwierdzenia.
Zgodnie z najnowszym projektem do ustawy o podatku od towarów i usług – od 01.01.2021r. zmianie ma ulec ust. 13 w art. 29a VatU.
Zniknąć ma zatem uciążliwy obowiązek posiadania potwierdzenia otrzymania faktury korygującej przez nabywcę towaru lub usługi. Czytaj dalej
Ostatnimi czasy Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej rozpoczął, jak się wydaje, dryf ku nowym lądom. Analiza trzech najnowszych interpretacji indywidualnych zapewne zmroziła krew w żyłach niejednego księgowego lub dyrektora finansowego, jeśli tylko jego firma korzysta na terytorium RP z samochodów osobowych leasingowanych lub najmowanych z zagranicy i tam też zarejestrowanych.
Chodzi tutaj o następujące interpretacje:
Problem został także poruszony ostatnio w prasie podatkowej (vide: Rzeczypospolita z dn. 26 marca 2018r., Podatki i Księgowość, str. 1.).
Od 1 stycznia 2017 r., w wyniku nowelizacji ustawy od podatku od towarów i usług (dalej: VatU), wprowadzone zostały nowe regulacje w zakresie procedur rejestracyjnych VAT, w tym wykreślenia podmiotów z rejestru. Celem tej regulacji, idąc myślą Naczelnego Sądu Administracyjnego, było uporządkowanie rejestru podatników Vat poprzez wyeliminowanie z niego podmiotów nieistniejących lub takich, które w rzeczywistości nie wykonują czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług (wyrok NSA z dnia 25 czerwca 2012 r., sygn. I FSK 1370/11).
Jednym ze skutków wprowadzonych zmian są częste próby podważenia przez organy podatkowe prawa do odliczenia VAT na podstawie faktury wystawionej przez niezarejestrowanego/wykreślonego/ kontrahenta.
Ustawa z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (dalej: ustawa o VAT) wprowadziła do polskiego systemu podatkowego instytucję miejsca świadczenia, które determinuje miejsce opodatkowania danej czynności. Jedną z czynności podlegających opodatkowaniu na gruncie ustawy o VAT jest odpłatna dostawa towarów na terytorium kraju. Miejsce dostawy towarów wynika z przepisów art. 22-24 ustawy o VAT, będących odbiciem odpowiednich unijnych regulacji zawartych w dyrektywie VAT z 2006/112/WE r.
Miejsce świadczenia przy dostawie towarów z montażem lub instalowanych
Przepisy regulujące miejsce dostaw towarów wyróżniają siedem grup dostaw towarów. VAT-owcom szczególną trudność przysparza grupa dostawy towarów, które są przez dokonującego dostawę lub przez podmiot działający na jego rzecz instalowane lub montowane, z próbnym uruchomieniem lub bez niego.
Od 1 stycznia 2018 r. obowiązują nowe zasady w zakresie ujęcia do kosztów podatkowych odpisów amortyzacyjnych oraz wszelkiego rodzaju opłat związanych z nabyciem lub odpłatnym korzystaniem z wartości niematerialnych i prawnych.
Przed przystąpieniem do zaplanowania działań optymalizacyjnych, które do tej pory były częstą formą optymalizacji obciążeń podatkowych – koniecznie trzeba przeanalizować brzmienie trzech nowych regulacji, tj. art. 23 ust. 1 pkt 45a, pkt 45c oraz pkt 64 Ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (dalej: PdofU).
Obowiązek raportowania Country-by-Country został pierwotnie wprowadzony do ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych w jej art. 27 ust. 6. Jak planowało Ministerstwo Finansów w uzasadnieniu do projektu ustawy – obowiązek ten miał dotyczyć zaledwie ok. 100 polskich podatników. W rzeczywistości okazuje się, że jest inaczej, gdyż istotne obowiązki spadają także na spółki zależne, które nie mają obowiązku raportowania.
Przepis art. 27 ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (dalej: PdopU) został uchylony mocą art. 93 ustawy z dn. 9 marca 2017 r. – o wymianie informacji podatkowych z innymi państwami (Dz.U. poz. 648) [dalej zwanej: WipU].
Minister Rozwoju i Finansów, w dniu 6.10.2017 r., wydał interpretację ogólną na podstawie art. 14a § 1 pkt 1 OrdU (nr PT3.8101.11.2017), która miała rozwiać wątpliwości, jakie w odniesieniu do menadżerów, pojawiały się w VAT w związku z objęciem tych osób zakresem działania tzw. ustawy kominowej (ustawa z dn. 09.06.2016 r. – o zasadach kształtowania wynagrodzeń osób kierujących niektórymi spółkami, Dz.U. z 2016, poz. 1202, ze zm.).
Rafał Walterowicz
Jestem radcą prawnym od 2004 r. Od 1998 r., na co dzień, zajmuję się prawem podatkowym. Karierę zawodową rozpocząłem w czerwcu 1998 r. jako pracownik poznańskiej Izby Skarbowej, orzekając w dziale podatku dochodowego od osób prawnych. Od 2001 współpracowałem z wieloma kancelariami prawnymi, wspierając je w zakresie problematyki związanej z podatkami.
Więcej na stronie O Mnie.
